Oferta edukacyjna

Kierunki polityki oświatowej na rok szkolny 2022/2023.

Kierunki polityki oświatowej na rok szkolny 2022/2023

Ministerstwo Edukacji i Nauki co roku ogłasza podstawowe kierunki realizacji polityki oświatowej na nowy rok szkolny. W roku 2022/2023 jest ich dziewięć:

1. Wychowanie zmierzające do osiągnięcia ludzkiej dojrzałości poprzez kształtowanie postaw ukierunkowanych na prawdę, dobro i piękno, uzdalniających do odpowiedzialnych decyzji.
2. Wspomaganie wychowawczej roli rodziny przez właściwą organizację i realizację zajęć edukacyjnych wychowanie do życia w rodzinie. Ochrona i wzmacnianie zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży.
3. Działanie na rzecz szerszego udostępnienia kanonu i założeń edukacji klasycznej oraz sięgania do dziedzictwa cywilizacyjnego Europy, m.in. przez umożliwienie uczenia się języka łacińskiego już od szkoły podstawowej.
4. Doskonalenie kompetencji nauczycieli do pracy z uczniami przybyłymi z zagranicy, w szczególności z Ukrainy, adekwatnie do zaistniałych potrzeb oraz kompetencji nauczycieli nowych przedmiotów wprowadzonych do podstawy programowej.
5. Wspomaganie kształcenia w szkołach ponadpodstawowych w związku z nową formułą egzaminu maturalnego od roku 2023.
6. Doskonalenie systemu kształcenia zawodowego we współpracy z pracodawcami – wdrażanie Zintegrowanej Strategii Umiejętności 2030.
7. Rozwijanie umiejętności metodycznych nauczycieli w zakresie prawidłowego i skutecznego wykorzystywania technologii informacyjno-komunikacyjnych w procesach edukacyjnych. Wsparcie edukacji informatycznej i medialnej, w szczególności kształtowanie krytycznego podejścia do treści publikowanych w Internecie i mediach społecznościowych.
8. Wsparcie nauczycieli i innych członków społeczności szkolnych w rozwijaniu umiejętności podstawowych i przekrojowych uczniów, w szczególności z wykorzystaniem pomocy dydaktycznych zakupionych w ramach programu „Laboratoria przyszłości”.
9. Podnoszenie jakości kształcenia oraz dostępności i jakości wsparcia udzielanego dzieciom i uczniom w przedszkolach i szkołach ogólnodostępnych i integracyjnych.

Podstawa programowa wychowania przedszkolnego

Działalność edukacyjna oparta jest na podstawie programowej wychowania przedszkolnego dla przedszkoli oraz innych form wychowania przedszkolnego.

Podstawa programowa jest dokumentem prawnym, określonym przez Ministra Edukacji Narodowej w formie rozporządzenia,dlatego ma charakter obowiązkowych zapisów. 

 Ich zakres można poszerzać w programach nauczania, nigdy zawęzić (ograniczyć).

Odnośnik do podstawy programowej

Programy i metody

Programy na których pracujemy i wykorzystujemy w naszej pracy wychowawczo-dydaktycznej i opiekuńczej oparte są na podstawie programowej zatwierdzonej przez MEN.

W pracy z dzieckiem wykorzystujemy różnorodne metody i techniki. 

Planując pracę w przedszkolu w  roku szkolnym ( 2022/2023) opracowujemy Roczny Plan Pracy. Głównym zadaniem będzie rozwijanie ekspresji muzyczno - ruchowej, kształtowanie wrażliwości estetycznej i słuchowej poprzez różne formy obcowania z muzyką oraz propagowanie działań promujących zdrowy styl życia.

W roku szkolnym 2022/2022 pracujemy w oparciu o programy: 

Program Wychowania Przedszkolnego  " „Samodzielne, wszechstronne, szczęśliwe”.  " autor: Monika Chludzińska, Agata Kacprzak-Kołakowska, Anna Kucharczyk, Dorota Kucharska, Anna Pawłowska-Niedbała, Marta Pietrzak, Agata Smoderek ; Nowa Era 2021.

Program Wychowania Przedszkolnego "Razem uczymy się" Sześciolatek autor: dr Iwona Lewkowicz; dr Anna Tworkowska-Baraniuk ; Podręcznikarnia 2020r.

Wykorzystujemy następujące metody i techniki pracy w codziennej pracy z dziećmi:

Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne

W metodzie tej ruch jest narzędziem wspomagającym rozwój psychoruchowy dziecka i formą terapii zaburzeń tego rozwoju. Jej ideą jest posługiwanie się ruchem rozwijającym świadomość własnego ciała, świadomość przestrzeni i działania w niej, a także umiejętność i potrzebę dzielenia jej z innymi ludźmi, prowadzącą do nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu. Dzięki ćwiczeniom dziecko zaspokaja potrzebę kontaktu z drugą osobą, nawiązania bliskich relacji z dorosłym lub innym dzieckiem.

Metoda ruchowej ekspresji twórczej Rudolfa Labana

Zwana też metodą improwizacji ruchowej, gimnastyki ekspresyjnej, twórczej  i utanecznionej. Metoda R. Labana wpływa na rozwój i sprawność fizyczną dziecka. Wykorzystuje inwencję twórczą dziecka, jego pomysłowość i doświadczenia ruchowe. Posługuje się m.in. ćwiczeniami i zabawami muzyczno-ruchowymi, tańcem, improwizacją ruchową, pantomimą, zabawami rytmiczno-tanecznymi, opowieścią ruchową, naśladownictwem.

Metoda Carla Orffa

Głównym celem tej metody jest wzbudzanie aktywności dziecięcej poprzez dźwięki, improwizację, ruch i słowo. Pozwala na twórczą samodzielność dzieci poprzez powiązanie muzyki z ruchem i słowem. W metodzie C. Orffa wykorzystuje się legendy, baśnie, bajki, zabawy, pieśni, tańce oraz instrumenty muzyczne  o nieskomplikowanej technice gry.

Metoda A. i M. Kniessów

Celem tej metody jest kształtowanie i  rozwój fizyczny dziecka przez ruch, muzykę, zastosowanie oryginalnych przyborów. Ćwiczenia odbywają się na wszystkich grupach mięśniowych z uwzględnieniem automasażu. Jednocześnie uwrażliwia się małe dziecko na piękno muzyki klasycznej. W metodzie tej główny nacisk kładzie się na ruch. Ważną rolę odgrywają przybory do ćwiczeń ruchowych i wytwarzania dźwięków.

Metoda opowieści ruchowej Josefa Gotfryda Tulina

Metoda ta polega na odtwarzaniu ruchem treści opowiadań, bajek, czynności ludzi, przedstawiania zdarzeń, poruszania się ptaków i zwierząt itp. Fabuła musi być tak przemyślana, aby opierała się na takich formach ruchu, jak: bieganie, skakanie, rzuty, chwyty, czworakowanie, ciągnięcie, pchanie, wspinanie itp.

Metoda aktywnego słuchania muzyki według Batii Strauss

Metoda oparta na aktywnym słuchaniu i wykonywaniu prostych ruchów rytmicznych i tanecznych z wykorzystaniem muzyki klasycznej. Metoda ta obejmuje: wysłuchiwanie utworu muzycznego, opowieść muzyczno-ruchową, ilustrację treści utworu ruchem, tworzenie orkiestry z dyrygentem, grę na instrumentach perkusyjnych.

Edukacja przez Ruch Doroty Dziamskiej

Edukacja przez ruch to pedagogiczny system kształcenia i terapii przeznaczony do pracy z dziećmi na poziomie edukacji elementarnej. Metoda stanowi zbiór wielu ćwiczeń, usprawniających poszczególne funkcje organizmu. Ćwiczenia i zabawy tego systemu bazują na ruchu, angażując zintegrowane ruchy różnych części ciała prowadzą do powstania pracy plastycznej, która poddana analizie pozwala odnieść się do treści realizowanych przez nauczyciela.

Metoda KLANZY

Metoda oparta na różnego rodzaju zabawach i grach, m.in. celem integracji grupy rówieśniczej. Gry i zabawy zapewniają dobrowolność uczestnictwa, wykluczają rywalizację, pozwalają na możliwość komunikowania się przez ruch, słowo, sztuki plastyczne i inne środki wyrazu. Główną pomocą terapeutyczną w pedagogice zabawy jest duża, kolorowa chusta. Chusta pozwala na rozbudzenie dziecięcej wyobraźni, pomaga w poznaniu siebie nawzajem.

Burza mózgów

To najprostsza metoda aktywizująca. Pozwala na zgromadzenie w krótkim czasie dużej liczby pomysłów na rozwiązanie jakiegoś problemu. Plusem tego sposobu jest możliwość modyfikowania cudzych pomysłów lub na zasadzie skojarzenia podawanie innych. W czasie burzy mózgów pracuje się indywidualnie, ale na rzecz całego zespołu, którego zadaniem jest zgromadzenie jak największej liczby pomysłów czy faktów do danego problemu.

Kinezjologia Edukacyjna Paula Dennisona

Polega na wykonywaniu zestawów ćwiczeń pomagających między innymi dzieciom mającym trudności z czytaniem, pisaniem, z zapamiętywaniem, a także  z nawiązywaniem kontaktów z otoczeniem, wspiera układ odpornościowy. Ważnym elementem ćwiczeń jest picie wody. Woda jako najlepszy elektrolit zapewnia efektywne przyswajanie, przetwarzanie i przechowywanie informacji, a także sprawny przebieg elektrycznych i chemicznych procesów w mózgu i całym ciele.

Edukacja matematyczna według  Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej i Ewy Zielińskiej

Według tej metody najważniejsze są osobiste doświadczenia dziecka. Stanowią one budulec, z  którego dziecko tworzy pojęcia i umiejętności. Jeżeli doświadczenia są specjalnie dobrane, przyczyniają się także do rozwoju myślenia i hartowania dziecięcej odporności emocjonalnej w zetknięciu z  problemem matematycznym. Celem metody jest wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci. Zaplanowane działania służą wprowadzeniu nowych treści lub uporządkowania i  ukierunkowania nagromadzonych doświadczeń. Metoda wspomaga rozwój umiejętności matematycznych i uczy dzieci radzenia sobie z emocjami. Sprzyja stymulowaniu uzdolnień matematycznych u  dzieci, a  także przygotowuje je do nauki matematyki w szkole.

Metoda odimiennej nauki czytania dr Ireny Majchrzak

Ta metoda jest programem edukacyjnym mającym na celu wczesne kształcenie umiejętności czytania z  pełnym rozumieniem tekstu od samego początku. Zaczyna od imienia dziecka, które zamierzamy wprowadzić w  świat pisma. Ta metoda jest propozycją alternatywną w stosunku do najpowszechniej w Polsce stosowanej metody analityczno-syntetycznej. Podstawowym celem programu jest wykształcenie kompetencji czytelniczych w  wieku przedszkolnym przez stworzenie warunków do samodzielnej obserwacji, dostrzegania różnic i podobieństw między różnymi elementami pisma i w efekcie do czytania tekstu ze zrozumieniem.

Metoda Dobrego Startu Marty Bogdanowicz

Głównym założeniem Metoda Dobrego Startu jest wspomaganie rozwoju psychomotorycznego dziecka poprzez odpowiednio zorganizowaną zabawę i aktywne wielozmysłowe uczenie symboli graficznych: łatwych wzorów, wzorów literopodobnych, liter i znaków matematycznych. Realizacja tego założenia odbywa się poprzez rozwijanie funkcji, które biorą udział w uczeniu się czytania i pisania (poznawczych: wzrokowo-przestrzennych, słuchowo-językowych i ruchowych) oraz ich współdziałania (integracji percepcyjno-motorycznej). Inne cele to kształtowanie lateralizacji, świadomości schematu ciała (jego części oraz lewej i prawej strony) i przestrzeni.

Muzykoterapia

Wpływa na sferę emocjonalną. Może działać uspokajająco lub też aktywizująco. Poprawia samopoczucie, wpływa korzystnie na system nerwowy. Wartość terapeutyczną posiada zarówno odbiór treści muzycznych, jak również swobodne tworzenie, improwizacja. Dzięki muzykoterapii dzieci rozwijają swoją wrażliwość i wyobraźnię muzyczną, wyczucie rytmu, uczą się skupienia, koncentracji, dyscypliny.

Bajkoterapia

Polega na czytaniu literatury odpowiednio dobranej do stanu psychicznego odbiorcy. Literatura piękna, biografie, bajki terapeutyczne, baśnie wprowadzają dziecko w inny świat. W literaturze dziecko odnajduje szereg pomysłów na temat tego, jak radzić sobie z własnymi problemami. Bajkoterapia przyczynia się do rozwoju wrażliwości społecznej, wyobraźni, poszerza sferę przeżyć, wpływa na poczucie własnej wartości i pozwala uwierzyć we własne siły.

Terapia przez sztuki plastyczne

Ekspresja plastyczna jest najbardziej powszechną formą arteterapii. Stosuje się tutaj najczęściej takie techniki, jak:

• malowanie pędzlem,
  
• malowanie palcami, całymi dłońmi,
• malowanie „mokre w mokrym”,
• odbijanie plam, kształtów,
• rozdmuchiwanie farby przez rurkę, malowanie nitką,
• składanie papieru (origami),
• lepienie z gliny, masy solnej, papierowej, modeliny,
• wycinanki i wiele innych.

Drama

Jest specyficzną metodą w nauczaniu i wychowaniu, która polega na rozwiązywaniu problemów przez działania w roli, przez uczestniczenie w fikcji dramatycznej, najczęściej improwizowanej lub opartej na tekście literackim. Drama uczy samodzielności myślenia i działania, aktywności i otwartości, rozwija emocje, wyobraźnię i fantazję, także elokwencję i plastykę ciała, wyrabia umiejętność współżycia i pracy w grupie

Pantomima

Połączenie ruchu, gestu, mimiki – właściwie każdą sytuację można wyrazić ruchem, dlatego pantomima jest bardzo przydatna już w pracy z dziećmi młodszymi. Pozwala ona na ujawnianie swoich uczuć, oraz emocji.

Pantomima stwarza wspaniałe sytuacje, w których wyobraźnia uaktywnia się jednocześnie u osoby prezentującej pantomimę w różnych sytuacjach, jak również  u jej odbiorcy.

Teatrzyk kukiełkowy, pacynkowy

Teatrzyk kukiełkowy, czy pacynkowy to taki teatrzyk, w którym dzieci samodzielnie wykonują kukiełki oraz pacynki stosowane później w różnych sytuacjach. Dzieci stają się wtedy reżyserami, scenografami, scenarzystami. Często sytuacje teatralne dają nam okazję do rozmów z dziećmi na temat uczuć, emocji, oraz motywów działania. Wszelkiego rodzaju teatrzyki, w których wykorzystuje się zarówno kukiełki jak  i pacynki, wyzwalają aktywność twórczą, często przełamują barierę lęku, oraz nieśmiałości u wielu dzieci.

Masaż relaksacyjny

Masaż relaksacyjny opiera się na zabawie bazującej na naturalnej aktywności dziecięcej, służy pogłębianiu kontaktów pomiędzy dziećmi i dorosłymi, odprężaniu  i wspólnemu przeżywaniu radości. Podczas tego typu zabaw używany jest spowolniony ruch i gesty: głaskania, kołysania, drapania, itp. Są to spontaniczne ruchy, pomagające w odpędzeniu zmartwień, napięć, zwiększeniu pewności siebie. Masaż relaksacyjny wymaga od dzieci osobistego zaangażowania, wspomaga  i ćwiczy koncentrację.

Muzyka relaksacyjna

Jest ona najprostszą a zarazem bardzo skuteczną formą kształtowania pozytywnych emocji wśród dzieci polegającą na słuchaniu krótkich utworów lub fragmentów odpowiednio dobranej muzyki artystycznej, poważnej. Muzyka relaksacyjna ma bardzo duży wpływ na zdrowie i dobre samopoczucie. Pozwala ona redukować stres, lęki, depresje.

Technika relaksacji według Jacobsona

Technika relaksacji w wersji dla dzieci polega na wykonywaniu przez nie celowych ruchów wymagających przeplatania dwóch stanów: napinania i rozluźniania mięśni w czasie zabawy (zabawa w słabego i silnego). Schemat ćwiczeń obejmuje kolejno: ręce, nogi, mięśnie tułowia, szyi oraz twarzy. Można wprowadzić przy tym postacie z bajek, opowiadań itp.

Relaksacja oparta na treningu autogennym  według A. Polender

Trening ten jest metodą oddziaływania na własny organizm i życie psychiczne, polegającą na wyzwalaniu w sobie reakcji odprężenia i koncentracji oraz stosowania autosugestii. Dzieci, słuchając opowiadania terapeuty, np. o zmęczonym misiu, identyfikują się z nim i naśladują go, poddając się sugestii zawartej w słowach terapeuty. Relaksacja powinna być prowadzona w pozycji leżącej, w pomieszczeniu odizolowanym od hałasu.

Zajęcia specjalistyczne z psychologiem i logopedą

Dla kogo jest organizowana pomoc psychologiczno – pedagogiczna.

Korzystanie z pomocy psychologiczno – pedagogicznej .

Z czego może wynikać potrzeba objęcia dziecka pomocą psychologiczno -pedagogiczną.

Co jest celem pracy psychologa i logopedy w  przedszkolu. 

Dla kogo jest organizowana pomoc psychologiczno – pedagogiczna.

Forma wsparcia kierowana do wszystkich dzieci, niezależnie od tego czy posiadają orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego czy też nie (§ 2 ust. 1 i ust 2 rozporządzenia MEN z 9 sierpnia 2019 r. w sprawie zasad organizacji i udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach).

Korzystanie z pomocy psychologiczno – pedagogicznej jest:

• dobrowolne,
  
• bezpłatne,

Z czego może wynikać potrzeba objęcia dziecka pomocą psychologiczno -pedagogiczną:

• z niepełnosprawności;
  
• z niedostosowania społecznego;
• z zagrożenia niedostosowaniem społecznym;
• z zaburzeń zachowania lub emocji;
• ze szczególnych uzdolnień;
• ze specyficznych trudności w uczeniu się;
• z deficytów kompetencji i zaburzeń sprawności językowych;
• z choroby przewlekłej;
• z sytuacji kryzysowych lub traumatycznych;
• z niepowodzeń edukacyjnych;
• z zaniedbań środowiskowych związanych z sytuacją bytową dziecka i jego rodziny;
• z trudności adaptacyjnych związanych z różnicami kulturowymi lub ze zmianą środowiska edukacyjnego (np. wcześniejszym kształceniem za granicą).

Pomoc psychologiczno-pedagogiczna w przedszkolu, szkole i placówce jest udzielana z inicjatywy:

• ucznia;
• rodziców ucznia;
• dyrektora przedszkola, szkoły lub placówki;
• nauczyciela, wychowawcy grupy wychowawczej lub specjalisty, prowadzących zajęcia z uczniem;
• pielęgniarki środowiska nauczania i wychowania lub higienistki szkolnej;
• poradni;
• asystenta edukacji romskiej;
• pomocy nauczyciela;
• pracownika socjalnego;
• asystenta rodziny;
• kuratora sądowego;
• organizacji pozarządowej, innej instytucji lub podmiotu działających na rzecz rodziny, dzieci i młodzieży.

Celem pracy psychologa w  przedszkolu jest:

• Obserwacja dzieci w grupach (zarówno podczas zajęć, czynności samoobsługowych, jak i zabawy swobodnej)
  
• Diagnozowanie indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych dzieci.
• Udzielanie pomocy psychologiczno-pedagogicznej w formach odpowiednich do rozpoznanych potrzeb.
• Prowadzenie z dziećmi zajęć stymulujących rozwój.
• Konsultacje zrodzicami.                                                                                

Celem pracy logopedy w przedszkolu jest: 

• Diagnoza logopedyczna – przeprowadzenie badań przesiewowych, diagnozowanie dzieci pod kątem wad wymowy i zaburzeń mowy; przeprowadzana zawsze na początku roku szkolnego.
  
• Terapia logopedyczna - objęcie opieką terapeutyczną dzieci, które wymagają wsparcia logopedycznego.
• Profilaktyka logopedyczna - zapobieganie powstawaniu wad wymowy  oraz czuwanie nad prawidłowym jej rozwojem.
• Współpraca z rodzicami, specjalistami oraz nauczycielami przedszkola w celu ujednolicenia działań terapeutycznych, poprawy efektywności terapii.